Değerli Öğrenciler,
İsim tamlamaları ile ilgili hazırladığımız etkileşimli test ile öğrendiklerinizi tekrar edebilirsiniz.
Etkinliğe katılmak için yukarıdaki görsele ya da buraya TIKLAYIN. Açılan pencerede ilgili alana adınızı yazıp giriş yapın ve soruları çözmeye başlayın.
Hepinize başarılar.
Her zaman olduğu gibi saat 7.00'de evden çıktım. Okula doğru gidiyordum. Herkes dükkanlarını yeni açmaya başlıyordu. Yavaş yavaş karanlık ortadan kalkıyor, onun yerini güzel bir gün başlıyordu.
Elimi cebime attığımda dünden kalmış bisküvi ambalajının cebimde olduğunu fark etmiştim. Onu cebimden çıkarıp umursamaz bir şekilde yere attım. Bir çocuk beni uyardı ama ben onu dinlemeyip okulun yolunu tuttum. Daha zilin çalmasına 30 dakika vardı. Kantinden bir şişe süt aldım ve okuldaki banka oturdum. Daha sonra süt bitince şişesini yere fırlattım. Şu an bana kızdığınızın farkındayım ancak ben de hatamın farkına sonradan vardım.
Ders zili çaldı ve sınıfıma girdim. Biraz sonra öğretmenimiz geldi. Öğretmenimiz geldiği gibi bir video açtı. Bu videoyu izlerken hepimiz sessizlik içerisindeydik. Videoda çöplerin canlılara zarar verdiğini gördük. Mesela yere atılan bir sakızın kuşun gagasına yapıştığını ve kuşun gagasını kullanamadığı için açlıktan öldüğünü gördük. Bu manzara karşısında kendimden çok utandım. "Yere attığım çöpler, ambalajlar acaba hangi canlıya ya da canlılara zarar vermiştir?" diye geçirdim aklımdan. Sadece yere attıklarım mı? Yerde görüp de çöpe atmadığım nice çöpler...
O gün izlediklerimiz eminim arkadaşlarıma da bir ders oldu. O günden sonra yerde gördüğüm çöpü hemen alıp çöpe atmaya başladım ve kendime şu sözü verdim: Bir daha asla yer çöp atmayacaktım ve doğayı daima temiz tutacaktım. Uzun lafın kısası doğayı kirletmeyecek, onu hep koruyacaktım.
Nehir Toprak Can
İsmetpaşa Ortaokulu 5/G Sınıfı Öğrencisi
Almanya Immenstadt'tayız. Burası Avrupa değil de sanki Kutuplar. Havaalanından çıktığımda göz gözü görmüyordu. Her taraf sisti. Teyzemle birlikte trene bindik. Orada otobüs yerine trene biniliyor. Otobüsler de var ama halk treni tercih ediyor. İki katlı ve oyun parklı trenler de var bu şehirde.
Almanya çevreye önem veren bir ülke. Teyzemle yolda yürürken teyzem bir pet şişe gördü, yerden aldı, çantasından bir poşet çıkardı ve şişeyi poşete koydu. Teyzeme bunun nedenini sorduğumda ''Yerdeki şişeleri bir geri dönüşüm fabrikasına verirsen para alıyorsun.'' dedi. Şaşırdım ve önüme döndüm.
Bir de çöp diye bir şey var. İnsanlar kullanmadıkları eşyaları bir odaya bırakıyor. Bu odaya çöp diyorlar. Teyzemle oraya gittiğimizde odada kocaman bir kitaplık, içinde de bir sürü kitap vardı. Hatta o kadar çok kitap vardı ki oradaki bir masanın üzerinde kitap doluydu. Sadece kitaplar yoktu; bisikletler, oyuncaklar, tabaklar, saksılar ve biraz eskimiş koltuklar vardı. Hepsi sapasağlamdı ama ikinci eldi. Oradaki insanlar ihtiyacı olduğu zaman buradan eşya almaktan çekinmiyordu. Biz oraya kullanılmayan bir eşyayı bırakmaya gitmiştik.
Her yola çıktığımızda iğrenç bir koku geliyor bu şehirde. Teyzeme bu kokunun kaynağını sorduğumda şu cevabı aldım: ''İnek dışkısı yol kenarlarındaki çimenlere gübre olsun diye su ile karıştırılıp dökülüyor.''
Gelelim eğitim şekline. Okula sivil gidiyorlar öğrenciler. Pazartesi, salı, çarşamba ve perşembe günleri ödev yok. Cuma günü ise okul daha kısa ve ödev var.
Almanlar sporu çok seviyorlar. Neredeyse herkesin bir arabası var ama her yere bisiklet ya da yürüyerek gidiyorlar. Almanya'da kalırken ben de kar ve su kayağı yapmayı öğrendim. Su kayağı yapmaya giderken her tarafta ellerinde çubuklarla yürüyüş yapan insanlar görüyordum. Bir keresinde biz de bir dağ yürüyüşüne gitmiştik. Dağın en tepesine kadar yürümüştük. Dağın tepesinden böğürtlen ve yaban mersini toplamıştık. Çok yorulmuştum. Teyzemin arkadaşı sırtında ağır bir çanta takmıştı ve çantanın üzerine de küçük kızını oturtmuştu. Kadına çok şaşırmıştım.
Son olarak Almanya'da camiler yerine kiliseler, ezanlar yerine çanlar var. Daha çok şey var anlatacak ama ben burada bitiriyorum. Herkese iyi günler dilerim.
Serra KAZANCIOĞLU
İsmetpaşa Ortaokulu 6/D Sınıfı Öğrencisi
Takvimler 4 Ekim 1853 tarihini gösteriyordu. Yoldan komşularımız geçiyordu. Bize bir savaş olduğunu söylediler. Sanırım bir savaş gerçekleşiyordu. Adı Kırım Savaşı olmalıydı.
Ben çok üzüldüm ve bu sesleri duyunca hop oturup hop kalktım. Odama gittim ve salonda annem, babam, ağabeyim sessizce bir şeyler konuşuyordu. Ben de onların konuşmasına kulak misafiri olmuştum. Annem, konuşmaları bitince yanıma geldi ve bana ”Nisacığım, hadi anneannene gidelim istersen?“ dedi. Ben de annemin teklifini kabul ettim ve anneannemlere doğru yola çıktık.
Yolculuk esnasında ben hâlâ çok üzgündüm. Ben de gidip o savaşa katılmalıydım. Düşman askeri millet olarak birlik içinde olduğumuzu görüp bu savaşta yenik düşecekti.
Nisa YANIK
İsmetpaşa Ortaokulu 5/G Sınıf Öğrencisi
Ben on yaşlarımdayken tarih kitapları okumaya bayılan bir çocuktum. Derslerim de iyiydi ve arkadaşlarım tarafından sevilen bir öğrenciydim. Onlara elimden geldiğince yardım ederdim çünkü.
Bir gün okulumda deprem tatbikatı oldu. Tüm sınıflar ve okul görevlileri sakince aşağı inmiş, sıralanmıştık. AFAD ekibinden Görkem Bey okulu ziyarete gelmiş, bilgilendirici bir de konuşma yapmıştı. Ben, Görkem Bey'e ve yaptığı konuşmaya hayran kalmıştım. Eve geldim, üstümü değiştirdim, yemeğimi yedim, tam ödevlerime başladığım an aklıma Görkem Bey geldi. AFAD ve görevleri hakkında bir araştırma yaptım. Yaptığım araştırma sonucunda bir de afiş hazırladım.
Akşam olmuştu ben ve ailem akşam yemeğimizi yiyorduk ve şöyle söyledim:
-Bugün okulda bir deprem tatbikatı yapıldı, AFAD görevlisi Görkem Bey bu konu hakkında bize bilgiler verdi.
Babam:
-Sizin için güzel bir gün olmuş, bu konu hakkında daha bilgili olursunuz.
Bu konuşmanın ardından yemeğimize devam ettik.
Yemek bitmiş, ailecek salonda oturuyorduk. Birden her yer beşik gibi sallanmaya başladı. Ailecek sakin bir şekilde depremin bitmesini bekledik, deprem durunca dışarı çıktık. Dışarıda baygın ve gergin insanlar vardı.
Depremden sonra birçok ilden yardım desteği geldi, bazı insanlar depremzedelere evlerini açtı, bazı hastaneler ise ücret istemeden hasta ve yaralı aldı. O gün birlik ve beraberliği hissedip önemini tekrar anladım.
Berfin HİRA
İsmetpaşa Ortaokulu 5/G Sınıfı Öğrencisi
- Vatan;bir kimsenin doğup büyüdüğü, bir milletin hakim olarak üzerinde yaşadığı, barındığı, gerekirse bu topraklar için canını bile verebileceği yerdir.
Bu sözler beni ve arkadaşlarımı oldukça derinden etkilemişti. Ders bitti ve eve doğru yola çıkmıştım. Eve geldiğimde elimi yüzümü yıkadım, yemeğimi yedim ve ödevlerimi yaptım. Sonra öğretmenimizin o gün söyledikleri aklıma geldi. Gerçekten de çok etkileyici konuşmuştu. İnternetten bu vatan için canını veren, Türk vatandaşının özgürlüğü için kendinden geçen ve savaşan kişileri araştırdım. O zamanlarda sadece erkekler ve kadınların savaşmadığı; onlara yardım eden, vatanı için her şeyi göze alıp savaşa giren çocukların olduğunu öğrendim.
Şimdiki çocuklar telefona tablete takılıp kalmışlardı. Başta Ulu Önder Mustafa Kemal Atatürk olmak üzere bir sürü kişi düşmanlarla savaşmıştı. Ertesi gün okuldan dönünce annemlerin konuşmasına kulak misafiri olmuştum. Sanırım darbe girişiminden bahsediyorlardı. Haberlerde de bu konu konuşuluyordu. Birden yüksek sesler duyulmaya başladı. Babama ne olduğunu sorduğumda bana "Kızım, düşman askerler yurdumuzu ele geçirmeye çalışıyorlar." dedi. Bu vatan kimsenin eline kalmadı, kalamazdı!
Herkes sokaklara döküldü. Çok tedirgin olmuştum. Annem ve babam çok gergindi. FETÖ terör örgütü hain darbe girişimi yapmıştı. Fakat vatanımızı, milletimizi asla elimizden alamazlardı, alamadılar da. Onlarca şehidimiz oldu o gün. İşte o zaman söz vermiştim bu millete hayırlı bir vatandaş olmaya...
Şimdi ise vatanıma, milletime yararlı çocuklar yetiştirmek için bir öğretmen oldum. Artık ailemden sonra sorumluluğumdu vatanımı, milletimi korumak. Sözümde durdum.
Asel TANRIVER
İsmetpaşa Ortaokulu 5/G Sınıfı Öğrencisi
Herhangi bir şeyi oluşturmak, ortaya çıkarmak, emek harcamayı gerektirir. Çalışmak diye tanımladığımız bu emek harcama işi insanoğlunun hayatında çok önemli bir yere sahiptir. İhtiyaç duyduğumuz, sahip olmak istediğimiz birçok şeyi ancak çalışarak elde edebiliriz.
Çalışmak,
kimi insanlar için bir yaşam biçimi olurken kimileri için gereksiz eylemler bütünüdür.
Maddi durumu iyi olmayan bir ailenin çocuğu olarak doğmak, ister istemez
çalışmayı hayat biçimi hâline getirmeyi de beraberinde getirmektedir. Lâkin
Allah size yatları, katları, çeşit çeşit gelir kaynakları olan bir ailenin
evladı olma lütfunu bağışlamışsa bu yaşam biçimini tercih etme zorunluluğu yok
gibi görünür. Buna karşın şu da unutulmamalıdır: Bahse konu olan zenginlik de
ebeveynlerin, büyük büyük dede ile ninelerin gayretleriyle, azimli çalışmaları
sonucu vücuda gelmiştir.
O
zaman geçmişten ders çıkarıp geleceğe yön vermek lazım gelir. Bizi geçmişte
harcanan birçok emek mi yüceltmiş yoksa boşa harcanan zaman mı hayatın acımasız
yüzüyle karşı karşıya getirmiş? Bu soruya vereceğimiz cevap, büyük ihtimalle
kendimize ve geleceğimize yapacağımız yatırımın ya da istikbalimizi batırmanın
kaynağını teşkil edecektir.
Millet
olarak inançlarımızı dahi bazen keyfimize göre yorumlayabiliyoruz. Söz gelimi,
Allah’a dua etmekten başka hiçbir şey yapmadan bir başka deyişle suya sabuna
dokunmadan her şeyi elde edebileceğimizi sanıyoruz. Çalışmadan, çaba sarf
etmeden oturduğumuz yerden dağları devirip çölleri aşıyoruz. Ne yazık ki kendi
söylediklerimize kendimiz bile inanmadan başkalarının bunlara inanmasını
bekliyoruz. Bu noktada, gariptir, karşımızdakiler de “Ayinesi iştir kişinin,
lafa bakılmaz.” deme cesaretini gösteremiyor.
Lafla
peynir gemisini yürütemeyeceğimize göre kolları sıvayıp işe koyulmanın vakti
geldi de geçiyor. Dünya Ay’a giderken sonsuza dek yaya kalmak istemiyorsak bize
engel olan ataletten derhal kurtulmalı ve hedefe giden yolda adım atmaya
başlamalıyız. Zira yarın çok geç olabilir.
Aydın
KESKİN
Türkçe Öğretmeni
Bir insan çevresindekilere saygı göstermezse o
insanlarla bir arada yaşaması imkânsız hale gelir. Onların duygularına,
düşüncelerine, hayat şekillerine kısacası her şeyine saygı göstermek gerekir.
Saygının olmadığı bir toplumda kargaşa vardır, kin ve nefret vardır. Bu
duyguların hâkim olduğu toplumda da birbirinden kaçan ve karşısındakine sürekli
şüpheyle bakan bireyler ortaya çıkar. Bu insanların ülkü birliği oluşturmuş, sağlıklı
bir toplum olmasını asla bekleyemezsiniz.
Saygı, yanında diğer değerleri de getirir. Çevresine karşı saygılı olan insan her zaman
sevilir, toplum tarafından yüceltilir. Bu insanlar, bir dediği iki edilmeyen
insanlar hâline gelirler. Bir de bu değerden mahrum olanları bir düşünelim:
Onları kim sever, onlara kim değer verir ya da zor zamanlarında onların
yardımına kim koşar? Tabii ki kimse...
Bir söz var, bilirsiniz: Saygı talep edilmez,
hak edilir. Saygı görmek istiyorsanız, sevilmek istiyorsanız, size birilerinin
yardım etmesini istiyorsanız öncelikle sizin bunları çevrenizdekilerden
esirgememeniz gerekir. Aksi hâlde kimseden bunları talep edemezsiniz.
İnsan hâlinden anlamayan bir doktor, dünya
yansa bir kalbur samanı olmayan bir polis, öğrencilerine hep en iyi örnek olmak
için çabalamayan bir öğretmen yahut yaptığı işi en iyi şekilde yapmaya
çalışmayan bir işçi saygı görebilir mi, insanlar tarafından sevilebilir mi? Bu tip kişilere kim, niçin saygı göstersin ki?
Onların niye sevsin ki? Bu kafadakiler, istedikleri kadar beklenti içinde
olsunlar. İnsanların gönlündeki buz dağının bir parçası olmaktan kurtulamazlar.
Demek ki saygı, sevgi, yardımseverlik vb.
değerlerin meyvelerinin toplanması için öncelikle saygı ve sevgi tohumlarının
gönül toprağına ekilmesi ve bu tohumların bol bol sulanması gerekmektedir. Bu nedenle insanlardan beklediklerimizi, onlardan
görmek istediklerimizi öncelikle bizim onlara vermemiz gerekir. Aksi hâlde boş
bir beklenti içerisinde oluruz ve dolayısıyla bu beklentilerimiz hiçbir zaman
gerçekleşmeyecektir.
Antalya şehri çok güzel bir yer. Burası yeşilliklerle çevrili de olsa daha çok binalar ve tarihi bölgelere sahip. Buranın nüfusu çok kalabalık, bunun nedeni ise buradaki oteller ,tarihi bölgeler ve diğer faaliyetler. İnsanlar bu faaliyetleri denemek veya görmek için Antalya şehrine geliyorlar.
Marmaris'i geziyoruz. Burası oldukça sakin, kafa dinleyip dinlenmek için ideal lokantalar var. Gösterişten uzak, sade evlerin balkonlarından çiçekler sarkıyor. Her mahallede olan begonyalar insanın içini ferahlatıyor. Deniz manzarası gören yerlere koltuk koyulmuş insanlar manzarayı izleyebilsin diye. Burada ezan sesi duyamadım hiç. Zaten Söğüt'teki cami de kapalıydı.
