ANITKABİR MACERASI BAŞLIYOR

   

29 Ekim Cumhuriyet Bayramı'na birkaç gün kala sınıfta büyük bir heyecan vardı. Sınıf öğretmeni, bir süredir konuşulan Ankara gezisinin detaylarını anlatmak üzere herkesin dikkatini üzerine topladı:

-Çocuklar, Cumhuriyet Bayramı öncesinde Anıtkabir'i ziyarete gideceğiz, bu bizim için unutulmaz bir ilk olacak, dedi. Öğrenciler arasında bir uğultu oluştu. Herkes çok sevinçliydi.

 

Ali ve Zehra iki arkadaşlardı.Ali keman kaşlı,mavi gözlü, zayıf, orta boylu, siyah saçlı, tembel ve yaramaz bir çocuktu. Zehra ise yeşil gözlü, biraz kilolu ve çalışkan bir kızdı.

 

Zilin çalmasına on dört dakika kalmıştı ve ders matematikti. Ali matematik dersini hiç sevmezdi. Zehra ise bu derse bayılırdı. Ali, dersin hızla bitmesini diledi. Zehra ise tam tersini düşlüyordu. Öğretmen tam cümlesini bitirecekti ki Ali'nin dileği gerçekleşti. Evet, ders bitmişti. Ali içinden ferah bir "oh" çekti. Apar topar hazırlanıp Zehra'yı bile beklemeden dışarı çıktı. Zaten hep böyle yapıyordu. Geziyi konuşmaya vakti bile yoktu beyefendinin.

Sonunda eve varmışlardı. Zehra'nın evinin çiçeklerle dolu bir bahçesi ve güzel bir balkonu vardı. Zehra tüm ihtiyaçlarını karşıladıktan sonra ninesi ile beraber Ali'nin evine gitmeye karar verdi. Zehra o yüksek merdivenleri çıkmaya korkardı. Zehra'nın ninesi kapı zilini çaldı. Kapıyı Ali'nin babası Doktor Alper Bey açtı. Zehra hemen içeri girdi ve Ali'nin babasına, bir gezi olduğunu ve bu geziye Ali'nin de gelmesini istediğini söyledi. Ali'nin babasının bunlardan haberi bile yoktu. Ali'nin babası Zehra'dan Ali'yi çağırmasını rica etti. Zehra içeri girdiğinde Ali hala oyun oynuyordu. Ardından Zehra "Ali, baban seni çağırıyor." dedi.

Ali, Zehra'nın bu sözlerini dikkate bile almadı ama Zehra onu zorla kolundan tutup getirdi. Ali ile biraz konuşmaları gerekiyordu. Konuşurlarken Zehra "Ali, öğretmenimiz bize birtakım sorular soracağını söyledi, bunu biliyor musun?" dedi. Ali'nin bunların hiçbirinden haberi yoktu. İlk defa Zehra'dan bunları anlatmasını istedi. Galiba onun başına taş düşmüştü. Zehra anlatmaya başladı "Ali, Anıtkabir, Mustafa Kemal Atatürk için yapılan anıt mezarına denir." dedi. 

-Peki, neden Atatürk'ü anmak amacıyla törenler düzenleniyor?

-Sadece Atatürk'ü anmıyoruz Ali, daha birçok var. Mesela Mehmetçik, Kara Fatma vb. dedi. 

Zehra bu bilgilerin hepsini Ali'ye anlattı. Ali bu bilgileri bir fırsat olarak kullanacaktı. Akşam olduğunda herkes evlerine dağıldı. Ali ve Zehra tüm gece boyunca uyuyamamışlardı.

Gezi sabahı, Ali ve Zehra erkenden kalktılar ve otobüsünün kalkacağı yerde, okul kapısının önünde, kaldırımlarda sıra oldular. Zehra'nın ninesi "Cumhuriyetimiz için çok önemli bir yere gideceksiniz." dedi Zehra ve Ali'ye. Otobüs kalkarken herkes aileleri ile vedalaşıyordu. Ali, artık çalışmanın önemini anlamıştı. Babasına çalışkan olacağına dair söz verdi ve o ana "Anıtkabir Macerası Başlıyor" diyeceklerdi.

                  Elif Zeren GÖZÜTOK

İsmetpaşa Ortaokulu 

5. Sınıf Öğrencisi

ANITKABİR MACERASI

 

Ali İstanbul'da yaşayan ve 4.sınıfa giden meraklı, gezmeyi seven, araştırmacı ruha sahip çok sevecen bir çocuktu. Ali aynı zamanda tarihe karşı merakı olan bir çocuktu. Bununla ilgili kitaplar okur, belgeseller seyreder, büyüklerine sorular sorup bilgiler edinirdi.

Ali pazartesi günü okula gittiğinde öğretmeni sınıfa girdi ve onlara,

-Çocuklar, size bir haberim var. Sizlere geçen senede bahsetmiştim. Sizi Ankara'ya atamızı ziyarete Anıtkabir'e götüreceğim, dedi.

Sınıfı büyük bir heyecan kapladı. Herkes yaşasın, diye bağırıp kendi aralarında konuşmaya başladı çünkü bu geziyi dört gözle bekliyorlardı. Ali'nin sınıf arkadaşı olan Ahmet hemen parmak kaldırdı ve öğretmenine,

-Öğretmenim, bu geziye ailelerimiz de gelecek mi, diye sordu.

-Evet çocuklar, bu gezi ailelerinizin de katılımı ile olacak. Hatta iki sınıf birlikte gideceğiz, ben haber vereceğim fakat sizler de ailenize bu geziden bahsedin. Size kimlerin eşlik edeceğini kararlaştırın.

Öğretmen yol boyunca bir rehberin onlara eşlik edeceğini ve Anıtkabir ile ilgili bilgiler vereceğini söyledi. Fakat onlardan ön bilgi edinmelerini istedi. Ali'nin içini büyük bir heyecan kaplamıştı, sevinç içinde eve gitti ve durumu ailesine anlattı. Ali'ye bu gezide babası eşlik edecekti, Ali ön bilgi edinmek için bir belgesel izledi. Artık onun için bütün hazırlıklar tamamdı.

Ali ve ailesi akşam yemeği için masaya oturacaklardı ki kapı çaldı, gelen Zehra ve Ayşe nineydi. Zehra, Ali ile aynı yaştaydı ve aynı okula gidiyordu, aynı zamanda iyi anlaşan iki arkadaştı. Ali onları içeri davet etti.

- Buyurun, biz de tam yemek yiyorduk, gelsenize beraber yiyelim, dedi. Beraber içeri geçtiler Ali'nin anne ve babası Ayşe nineyi karşılayıp yemek masasına davet ettiler. Ayşe nine,

- Sağ olun çocuklar ama yemeğe kalmayalım, sizden bir ricam olacak, diyerek konuya girdi:

- Zehra'nın öğretmeni bugün Anıtkabiri ziyaret için Ankara'ya gideceklerini söylemiş. Herhalde Ali'nin sınıfı ile beraber gidilecekmiş, dedi. Ali büyük bir sevinç içinde,

- Aaa, demek sizin sınıftı! Öğretmenimiz iki sınıf birlikte gideceğiz demişti, o zaman ikimiz aynı gün gideceğiz. Zehra üzgün gözlerle Ali'ye bakarak,

-Evet ama ben gelemeyebilirim, dedi. Tam o sırada Ayşe nine söze girdi ve Ali'nin anne ve babasına dönerek,

- Çocuklar, biliyorsunuz Zehra benimle yaşıyor. Anne ve babası şehir dışında, bu geziye ailelerle gidilecekmiş. Ben ayaklarımdan rahatsız olduğum için Zehra'ya da siz eşlik eder misiniz, diye sormaya geldim. Eğer kabul ederseniz öğretmeni ile konuşup durumu bildireyim, dedi.

Ali'nin ailesi “Tabii ki Zehra'ya eşlik etmeyi çok isteriz, hem Ali de çok mutlu olur.” dedi.

Zehra'nın ninesi öğretmenle konuşup durumu anlatıp onayı almıştı. Sonunda gezi günü geldi çattı, herkes okulun önünde toplanmış ve otobüsteki yerini almıştı. Zehra Alilerle gideceği için onların sınıfının bulunduğu otobüse bindi. İki sınıf ayrı otobüslerde Ankara yolculuğuna başladılar. Tıpkı Ali ve Zehra gibi çok heyecanlıydılar. Ali Zehra'yı sınıf arkadaşları ile tanıştırdı, yolculuğa sabah çok erken bir saatte başladıkları için bir saat kadar uyudular. Ankara'ya az bir zaman kala arabadaki rehber çocuklara Anıtkabir ile alakalı geçmişten günümüze kadar olan birçok bilgi verdi ve oralarda nelere dikkat etmeleri gerektiğini anlattı. Bir ara çocuklar da sorular sordu çünkü öğretmeni onlardan ön bilgi edinmelerini istemişti, Ali izlediği belgeselde dikkatini çeken bir olayı sormak için hemen parmak kaldırdı.

-Öğretmenim, bir şey sorabilir miyim, dedi.

-Tabii Ali, buyur.

-Öğretmenim, ben bir belgeselde görmüştüm ''Aslanlı Yol'' diye bir yer var, oradan geçerken herkes önüne bakıyordu. Bunun sebebi nedir?

- Aferin Ali, güzel bir soru sordun. Bu kısım dikkatini çektiğine göre belgeseli dikkatli izlemişsin, seni bu konuda ayrıca tebrik ederim, diyerek diğer çocuklarla da göz teması kurdu ve onlara dönerek,

-Evet çocuklar, ben de size tam bu kısımdan bahsedip uyarılarda bulunacaktım. Ali arkadaşınızın da söylediği gibi bu yolun adı ''Aslanlı Yol''. Bu yoldan yürürken önümüze bakmalıyız, bu durum atamıza olan saygımızı temsil ediyor hatta bu yol özel olarak sıralı ve aralarında boşluk olan taşlardan yapılmıştır. Eğer önümüze bakmazsak ayağımız takılır ve düşebiliriz. Ama bu durum bilerek yapılmıştır. İnsanlar önüne bakarak atamıza olan saygılarını göstersin diye özel olarak tasarlanmıştır.

Sonunda Anıtkabire geldiler. Ali, Zehra ve diğer çocuklar, sınıf öğretmeni, rehber öğretmeni ve aileler ile birlikte Anıtkabir’i gezerek Ata’mıza olan ziyaretlerini tamamladılar. Ankara'da Anıtkabir dahil birçok yeri ziyaret etmişlerdi, bunlardan birkaçı 1. ve 2. Meclis, Ankara Halk Kütüphanesi, MTA Müzesi gibi yerlerdi. Bu gezi onlar için çok eğlenceli ve faydalı olmuştu. Hem Ata’mıza olan özlemlerini bir nebze olsa giderdiler hem de ceplerinde birçok bilgi ve anı ile geri döndüler. Otobüste giderken ve geri dönerken çok eğlenen çocuklar birbirlerine dikkatlerini çeken yerleri ve Atatürk'e ait eşyaların güzelliğini anlatmayı da ihmal etmediler.

Ali eve gelip Anıtkabir’de gördüğü ve rehberin anlattığı bilgileri unutmamak için notlar aldı. Daha sonra yatıp uyudu çünkü ertesi gün okulu vardı. Ali ertesi sabah okula gittiğinde birçok arkadaşının midesinin bulandığını ve halsiz olduklarını gördü. Belli ki bu yolculuk onları etkilemişti, hemen gidip öğretmenine haber verdi, bu durumu duyan öğretmeni yakın arkadaşı olan Dr. Alper Bey’i aradı ve okula gelmesini rica etti. Alper Bey okula gelip çocukları muayene etti ve onlara,

-Çocuklar, korkulacak bir şeyiniz yok, biraz yorgun düşmüşsünüz, bu tarz uzun yolculuklardan sonra güzelce dinlenmeniz gerekiyor ve erken yatıp erken kalmayı ihmal etmeyip bol meyve ve su tüketmeyi unutmayın, diyerek onlara uyarılarda bulundu.

Ömer Talha GÜNEŞ

İsmetpaşa Ortaokulu

5. Sınıf Öğrencisi

ZAMAN MAKİNESİ

"Buldum!" diye bağırdı Zeki Bey. Bu sesi duyan çırağı Mehmet yanına geliverdi. Profesörün saçları darmadağın olmuş, kahverengi gözleri seviçten parlıyordu. "Ne oldu?" diye sordu. Meraklı yeşil gözleri bakıyordu profesöre. 

"Buldum Mehmet, zaman makinesini buldum!" dedi heyecanla profesör. İcadını gösterdi ona. Mehmet cihazı inceledi sağına soluna baktı, yüzünü ekşitti. En sonunda "Bu ne biçim zaman makinesi? Filmlerdekinde bir sürü tuş var, bunda ise bir iki tane!" diyerek hüsranını belirtti. Yaz tatilini profesör amcasının yanında geçirince daha çok eğleneceğini düşünmüştü. Amcasına ne zaman deneyeceğini sordu. Cevabın ne olacağını zaten çok iyi biliyordu. Alışmıştı artık ama yine de sormak istemişti. "Şimdi" cevabını alınca hiç şaşırmadı. "İyi o zaman, ben dururum laboratuvarda" dedi."Hayır sen gideceksin" dedi profesör. Mehmet bunu beklemiyordu ama zaten profesör alt tarafı beş dakika geriye gönderirdi sonra da geri gelirdi "Tamam." dedi Mehmet. Profesör cevap olarak "Harika! Sen şu kabine gir ben de seni iki dakika geriye göndereyim." dedi. 

Cihazdan ses geldi "Otuz saniye sonra ışınlanıyor." Amcası ise "Ben yemeğe gidiyorum, bir şey olursa telefondan ararsın." dedi. Çıkar çıkmaz Mehmet kabinde oturup bekledi. O sırada yaramaz kedileri Tüp içeri girdi ve tuşlarla oynamaya başladı. Sonra cihazdan "Kapak kapanıyor." diye bir ses geldi. Mehmet bunun sürecin bir parçası olduğunu sandı. O sırada başka bir ses "Gönderilecek tarih 1923 olarak değiştirildi." dedi. Mehmet de bir anda "Ne? hayır, dur!" dedi. Çok geçti, bir anda ışınlandı. 

Sarı saçları sanki elektrik çarpmış gibi dimdik olmuştu. Geldiği yerde silah sesleri ve bombardıman sesleri yankılanıyordu. Bir anda ona doğru bir el bombası geldiğini gördü eli ayağına dolandı. Ne yapacağımı bilmiyordu. Hiç bomba görmemişti ki... Bu onun sonu gibiydi ki tam o sırada bir el onu kuvvetlice kenara çekti. Korkudan dili tutulmuştu. Onu tutan bir askerdi. Gelmesini işaret etti ve cepheye gittiler. Asker "Adın ne?" diye sordu. Mehmet cevap veremedi çünkü korkudan konuşamıyordu. Asker onun korktuğunu anladı ve ona bir tabak hoşaf verdi. Sonunda dili çözüldü. Ona kekeleyerek "Adım Mehmet, buradan nasıl gidebilirim, yanlışlıkla geldim." dedi. O da "Zaten bazı askerler trenle gidecek, sen de gidersin." dedi. Beş dakika sonra asker ona gitmesi gerektiğini söyledi. O da trene bindi ve ilerlemeye başladılar, bir anda bir ses duydu. Sonra bu sesin cebinden geldiğini anladı. 

Elini cebine soktu ve eline gelen ilk şeyi çıkardı. Bu bir keseydi ses içinden geliyordu açınca amcasının sesini duydu. "Mehmet beni duyuyor musun?" O da cevap verdi "Duyuyorum amca." Amcası bu sefer "Mehmet, sen yanlış zamanda gitmişsin. O yüzden seni aradım. Bu bir iletişim cihazı. Buradan çıkmanın tek yolu Atatürk'e selam vermek. Şu anda bağlantı zayıflıyor. Unutma, Atatürk'e selam ver!"  O anda ses gitti. Biraz bekledikten sonra tren durdu. Oda indi. Küçük bir köye gelmişlerdi. Trenden yaşlı askerleri indiriyorlardı. O anda bir bina dikkatini çekti. Bu oldukça büyüktü. Oraya gitti. Tamamlanması az kalmış gibi duruyordu ama oradaki inşaattın durmuş olduğunu fark etti. Mehmet inşaatcıya ne olduğunu sordu. İnşaatçıda kiremit yetmediğini o yüzden inşaatı durdurduğunu söyledi. O sırada elinde bir el arabası kiremit olan bir adam inşaatın yanına gelip "Kiremit ihtiyacınız olduğunu duyduk bütün köyün çatılarından topladık ."dedi. İnşaatçı ise "Bunlar çok fazla, alamayız." dedi. Ardından adam "Olsun, vatan sağ olsun!" dedi. Mehmet bu sözü anlam veremedi. O anda dikkatini başka bir şey daha çekti.Okullardan sıralar getiriyorlardı. En sonunda merak etti ve inşaatçıya buranın neresi olduğunu sordu. İnşaatçı da buranın meclis binası olduğunu söyledi. Mehmet şimdi anlamıştı bunu bir kitapta da okumuştu. Mehmet düşüncelere dalmışken güneşin battığını fark etti. Nerede yatacaktı? Yanında duran adama "Şey yolumu kaybettim, birkaç gün sizinle kalabilir miyim?" diye sordu. Adam "Tabii kalabilirsin yarın da evini buluruz." dedi. Mehmet ise "Ben yolumu bulabilirim, sadece konaklasam yeter." dedi. Yürümeye başladılar. Adamın evine geldiler. Çok hoş karşılandı. Yemeğini orada yedi ve orda uyudu. Bir kaç gün öyle geçti. Ama bir gün meclisin açıldığını duydu. Koşarak gitti. Aynı zamanda milli marş yarışması düzenlenmişti. Sonuçlar orada açıklanacaktı önce bir tören yapıldı Atatürk’ü gördü ama kalabalıktan geçemedi, o yüzden selam veremedi. Atatürk içeri girince kalabalık hâlâ meclisin önündeydi Mehmet içeri girmeliydi ve Atatürk’e selam vermeliydi. Bu onun için çok önemliydi. Kim bilir annesine ve babası ne kadar merak etmişti. 

Gizlice içeri girdi o sırada içeride sona kalmış üç marş sıra sıra okunuyordu.Mehmet bunların üçünün de bitmesini bekledi çünkü Atatürk’e kürsüdeyken selam veremezdi. Ve istiklal marşı seçildi. Atatürk paranın Mehmet Akif Ersoy'a verileceğini söyledi. Mehmet Akif Ersoy da oradaydı. İtiraz etti ve bu paraların askerlere yardım için kullanılmasının gerektiğini söyledi. Mehmet vatanın önemini bir kez daha anlamış oldu. O sırada Atatürk’ün kürsüden inip çıkışa doğru gittiğini gördü. Onun yanına koştu ve ona selam verdi Atatürk de ona selam verdi ve yürümeye devam etti. O anda ışınlandı. Profesörü görünce çok sevindi ve sarıldı ona. Ne kadar bir süre kaldığını sordu. Profesör sadece beş dakika olduğunu söyleyince şaşırdı o da başından geçenleri anlattı. Ardından vatanın Türkler için ne kadar önemli olduğunu anladı.

Muhammed Emir BAŞAK

İsmetpaşa Ortaokulu 

5. Sınıf Öğrencisi